სარკის არ მჯერა, არ გაჩნდება თმაში ჭაღარა,

სანამდე შენში სიყმაწვილის თრთიან ფერები,

მაგრამ თუ ჟამმა ეს სპეტაკი სახე დაღარა,

სიკვდილს შეხვდები შენი ჭკნობით დანაბერები.

შენი მშვენება მინდა დარცეს, როგორც ზღაპარი,

რა დამაბერებს, ჩემი ტრფობა შენი ხნის არი,

შენს მკერდში ჰპოვა ჩემმა გულმა თავშესაფარი

და შენი გულიც ჩემი მკერდის გახდა ხიზანი.

თავს ნუ დაღუპავ, რომ სიტურფე, მზის სადარები,

გადამირჩინო და უდროოდ არ მისცე მიწას,

მეც შენი გული ხელისგულზე მაქვს ნატარები

და ვუფრთხილდები, ვით პატარას მზრუნველი ძიძა.

შენც დანაცრდები, ჩემი გრძნობა თუ დასამარდ,

გული მაჩუქე, ნაჩუქარი აღარ წამართვა.