რადგან შევიტყვე, რომ მზიანი დარი გვეწვია,
უმოსასხამოდ გამოველ და გავყევ გზა-შარას,
მაგრამ ღრუბელი ქარ-წვიმებით წამომეწია
და შენი სახეც, მშვენიერი, ნისლმა წაშალა.
თუმცა ბურუსში შენმა სხივმა გამოიარა,
შემისრო სახე, დაკოდილი წვიმის ღარებით,
რა მალამოა, რაიც მხოლოდ არცენს იარას,
მაგრამ ტკივილს ვერ გაიყუჩებ მისი ხმარებით?!
რას მარგებს ახლა, თუკი გული შენც გეკოდება,
მონანიება შენი შვებას ვით შევადარო?!
რა ბედენაა მუხანათის მწარე გოდება,
მისი ნახმლევი თუ ჯვარივით უნდა ვატარო?!
მაგრამ, დაღვრილი მარგალიტად, ცრემლი ნეტარი,
არის განწმენდა ყველა ავი ნამოქმედარის.