შენი ცოდვები, თავგასული შენი ანცობა,

როცა დროდადრო ჩემთვის გრძნობას ვეღარ იმეტებ,

ეპატიება შენს მშვენიერ ყმაწვილკაცობას,

ყოველდღიური ცთუნებებით სავსე იმედებს.

გეტრფიან, რადგან კარგი ხარ და კეთილშობილი,

მოგერიება შემოტევის გიმძიმთ ლამაზებს,

ვიცი ვერ შეძლებ უარის თქმას ქალის შობილი,

თუ თვითონ ქალი საკუთარ თავს შემოგთავაზებს.

ვაგლახ, შენ ჩემი სამფლობელოც აღარ დაინდე,

ვეღარ ალაგმე ჟინი შენი ყმაწვილკაცური,

ისე გალაღდი, ჩემს მიმართაც ვერ ირაინდე

და ასე გატყდა ორი ფიცი, დღემდე დაცული:

მან მიღალატა, ვისაც სატრფოდ ვთვლიდი ამდენ ხანს,

და შენც ვერ ასცდი სამეგობრო ფიცის გატეხას.