შენზე წერის დროს მე ყოველთვის შიში მერევა,

რადგანაც, ვიცი, ჩემზე დიდი სული გიგალობს,

აღტაცებული სახელს გიმკობს ნაირფერებად,

რომ შენს საქებრად ჩემმა ლექსმა ვერ იგრიგალოს.

თუ შენი სულის ოკეანე ხომალდსაც იტევს,

ჩემი პატარა ნაავით როგორ დაიტვირთები,

თუკი მეტოქე სიმღერებით დღედაღამ გიტევს,

ჩემს თავხედ ლექსსაც გაუძლებენ შენი ზვირთები,

ვიცი, გადვიტაან სტიქიონის ყველა ქარტეხილს,

თუკი, ძვირფასო, ოდნავ მაინც წამეშვლელები,

ანდა გამრიყავს შენი ტალღა, ანძაგატეხილს,

ის ხომალდი კი, ნაპირს გავა თავის მშვენებით.

და თუ მეტოქეს შენი ზვირთი არსად ჩასძინავს,

ვიტყვი, რომ თურმე დასაღუპად ტრფობამ გამწირა.