ძვირფასო, ჩემთვის შენი სახე როგორ დაჭკნება,

ისეთივე ხარ, როგორც წინათ მყავდი ნახული,

მას შემდეგ სამი სუსხიანი ზამთრის კლანჭებმა

ტყეებს წაართვეს სიამაყე სამი ზაფხულის.

სამმ ვარდობისთვეს წაეყარა ფოთლები რუხი,

სამი აპრილის სილამაზეს და სურნელებას

ცეცხლად მოედო სამ ივნისის სიცხე და ბუღი,

დაჭკნა ყოველი, არ დამჭკნარა შენი მშვენება.

როგორ ისარი საათისა, მშვენიერებაც

მიიპარება და რჩება მას ნაკვალები,

იქნება დაჭკნა ეგ სიტურფეც ნაირფერება,

მე კი, უგუნურს მატყუებენ შენი თვალები?!

ყოველი ჭკნება, რაც მშვენებით მოდის ჩვენეამდე,

მაგრამ სიტურფე მჭკნარი იყო შენს გაჩენამდე.