ვერ გეტყვი შიში, ვერც სამყაროს სული მარადი,

რაგინდ იცოდეს მომავალი დროის გზა-კვალი,

რა ხანი დარჩა ჩემს სიყვარულს კუბოს კარამდი,

როდის მომიკლავს ტრფიალებას ჟამი მზაკვარი.

მთვარემაც იცის, რომ წერაა შავი ჩრდილისა,

უკვე მისნებიც დასცინიან თავის მისნობას,

ისევ მშვიდობას უმღერს ტოტი ზეთისხილისა,

ისევ იმედით შეიცვალა დღეს უმიზნობა.

ვიცი, სიკვდილი ვერასოდეს ვერ გამაჩუმებს

არ მოაკლდება ჩემს სიყვარულს ნამის პკურება,

და უკდავებას ჩემი ლექსი შემინარჩუნებს .

უვიც ტომებს კი, ვიცი, ელით განადგურება.

როცა ტირანთა საფლავები გადივხასება,

ძეგლად დარჩება ჩემს ლექსებში შენი არსება.