შენს საჩუქარზე გადავწყვიტე ხელის აღება

და სურათს შენსას დაგიბრუნებ თავაზიანად,

უსურათოდაც ცოცხლობს ჩემში შენი სახება,

სამარადისოდ, უკვდავების თანაზიარად.

იცოცხლებ, ვიდრე ჩემი მზეც არ ჩაესვენება,

ეს ჩემი გული დაგიდგება ამის თავდებად.

და მხოლოდ მაშინ, რის მოვკვდები, შენი ხსენებაც

არარსებობის საუფლოში დაბინავდება.

შენი ხატება გონებაში ძეგლივით დავდგი,

უსურათოდაც კარგად ვიცი ჩემთვის ვინა ხარ,

შენ ჩემში სახლობ და ამაზე უსაფრთხო ადგილს

ვერსად, ვერავინ, ვერასოდეს ვერ მოგინახავს.

გიბრუნებ სურათს, ანდა სატრფოდ რატომ გსახავდი,

შენს გახსენებას თუ სჭირდება სხვისი ნახატი?!