წინათ შავგვრემანს მშვენიერი არსად არ ერქვა,

არვინ ეტრფოდა, რაც ბუნებამ შავად დაქარგა,

ახლა საღდება მარგალიტად ჩვენში მდარე ქვა,

და სილამაზემ წინანდელი ფასი დაკარგა.

აღარ აცდიან დღეს ბუნებას დიდოსტატობას,

ფერუმარილით სიმახინჯე ყველამ დაფარა,

თავის საყდარი სილამაზემ თვითონ დასტოვა,

და უცხო მხარეს გადიხვეწა მიუსაფარად.

სატრფოს შავ თვალებს მეც შევცქერი დღეს გატაცებით,

ფერი გლოვისა ალამაზებს თვალებს უცოდველს,

ალბათ იმიტომ მოუხურავს შავი ძაძები,

რომ სიმახინჯეს მშვენება და ეშხი უწოდეს.

მაგრამ ძაძები ისე შვენით სატრფოს შავ თვალებს,

რომ შავი ფერი სილამაზის ფერად ჩათვალეს.