არ დააბრალო თვალთა ჩემთა გრძნობა ამხელა,

ვით შეგიყვარონ შემხედვარეთ ამდენ ნაკლისა,

შენ გულმა ჩემმა თავის სატრფოდ დაგასახელა,

თვალმა კი არა, მხოლოდ გულმა მოგისაკლისა.

მე ვერ დავთვერი ვერასოდეს შენი სურნელით,

არც შენს საუბარს დაუტკბია სმენა აროდეს,

შენთან ლაღობის ვიქნებოდი, ალბათ, მსურველი,

შენი შეხება ან ალერსი რომ მიხაროდეს.

მაგრამ ამაოდ დაშვრა გრძნობა, – ხუთივე ერთად,

ვეღარ მოთოკეს გული, შენგან განაბრიყვები,

სულელი გული კვლავ ჯიუტად გაცხადებს ღმერთად,

და ნაკაცარი შენს ბრძანებებს მონად მივყვები.

ისღა მამშვიდებს, – თუ ეს გული შენს წინ თავს ხრიდა,

ტანჯვაც მარგუნა ჩემი ცოდვის გამოსასყიდად.