მითხარი, მაინც ვინ შთაგბერა ძალა ამხელა,

ნუთუ ნაკლოვანს ჩემს მბრძანებლად უნდა გრაცხავდე,

შენი წყალობით სინამდვილის მიჭირს გამხელა,

და დღის ნათელი უკუნ ღამედ გამოვაცხადე.

სიკეთედ როგორ მომაჩვენე შენი სიავე,

შემომატყუე სიმახინჯე ნამდვილ მშვენებად.

ეჭვი ყოველი ასე როგორ გამინიავე,

ცოდვები შენი ღირსებებად რომ მეჩვენება.

შენით მონუსხულს სიყვარულის ძალი მერევა,

ზიზღის ღირსი ხარ, მაგრამ მაინც ვერ შეგიძულე,

თუ შენ დამლოცავ, სხვა არ მინდა ბედნიერება,

და არ ვინაღვლებ, ამ სიყვარულს სხვა რომ მიწუნებს.

მე თუ უღირსი შეგიყვარე დაუფარავად,

ამ ღირსებისთვის ტრფობის ღირსი ნუთუ არა ვარ?!