ეს უცხო ღამე,ვით შავი ძაღლი,
დაეძებს, ყნოსავს უხილავ ვარდებს.
სანამ ვარსკვლავობს ზეცის სიმაღლე,
ყვავილებს შორის ის ინავარდებს.
იდუმალ ცაზე მთვარე უძრავი -
ბნელი ღრუბლების კრთომით ნალესი,
როგორც ფეხშუმზე ნაკვეთი თავო
ნათლისმცემელის იოანესი.
ვარ მარტოობის ჯვარზე გაკრული,
მხოლოდ ღამეა ჩემი ტაძარი,
და შავ წყვდიადში, ყველასგან კრული,
მივდივარ, როგორც ელეაზარი!