შევხვდეთ ერთმანეთს საღამოს მინაში,

ისე, ვით ლანდები, ვით ნაიმორები.

მე არ დავიჩოქებ ქალწულის წინაშე,

მის ბეჭედს ხალიანს არ ვეამბორები.

 

ჩაივლის ამაყად, ჩქარა ვით მერანი

და ზიზღით გააგდებს მარაოს ხელიდან.

მე გაფითრებული რაინდი ვერანი

ოსევ დაქვიკვნესებ ფირუზის ბნელიდან.

და მე არ ავიღებ მარაოს მტვერიანს,

არ ვეტყვი მშვენიერს: შენ გენაცვალე,

მე არ გავუღიმებ თვალებს გიშერიანს: -

მედიდური ტრფობისთვის გული ვაწვალე.

და ხშირად ვოცნებობ მე იმის სილაზე -

მინდა რომ გამარტყას სახეში ველურად,

წითელ ბატონების ცბიერი სინაზე

აანთებს ჩემს ლოყებს ლალისფრად, გველურად.