პაპა სიკვდილამდე ლექსებს წერდა, ახალგაზრდობას ეტრფოდა.

მე კაცის შვილი მაშინ ვიყავი,

მაშინ ვიყავი ადამის ძე მე,

როცა ვარდისფერ აღდგომა ღამით

აჩირაღდნებულ ტაძარში შეველ.

შეველ, პირჯვარი გადავისახე,

ხელნი აღვაპყარ და დავიძახე:

_ "ღმერთო, მიცოცხლე ჩემი დედ-მამა,

კარგად მიმყოფე ყველა ჩემები! " _

და ღვთისმშობელის შემოხედვამა

დამაფრქვევინა ცხელი ცრემლები.

მე მაშინ ვიყავ, თორემ ახლა რა,

როცა ცხოვრების მადგას უღელი.

მე მაშინ ვიყავ ბავშვი პატარა,

გაუფურჩქვნელი და გაურყვნელი.

1941