მწირი 

სუმბულო, სად არს ფეროვნება შენი საამო, 

რომ შენსა მჭვრეტელს არ გააჩნდა დილა, საღამო? 

მარქვი, სადა არს სუნი შენი, ამო და ნელი, 

რომლით ათრობდა სიცოცხლის ჟამთ ლამაზი ველი? 

სუმბული 

მწირო, ხომ ხედავ, მოვჰკლებივარ ჩემს სამშობლოს გულს, 

ჩემთ სწორთა ყვავილთ, მშვენიერს ცას და ჩემსა ბულბულს. 

აგერ მაისი ააყვავებს ტურფად ბუნებას, 

მოვა ბულბული და დაუშტვენს სიყვარულის ხმას, 

ხოლო მე ხშული ბნელსა სადგურს და სევდიანსა, 

ვეღარ ვიხილავ ჩემსა ტურფას და ტკბილს მგოსანსა! 

მწირი 

ნუ თუ ვერ ჰპოვებ აქ სანაცვლოს, ვერც რას საამურს, 

სადაც ოქროთი და ვერცხლითა გიმკობენ სადგურს; 

სადაცა კაცი შენს შვენებას ესრეთ ინახავს, 

რომ მზე ვერ გიჭკნობს და სიცივე ვერა დაგაზრავს? 

სუმბული 

მაგრამ მარქვ, რა არს ჩემთვის სახლი დიდ-მშვენიერი, 

ვით გააღიმებს ჩემს შვენებას ხშული ჰაერი? 

არღა მევლება გარე წყარო, ცივი, კამკამი, 

არღა მეცემის დილით გულსა სიცოცხლის ნამი; 

გრილი ნიავი ჩემთა ფურცელთ არ უალერსებს 

და მაყვლის ბუტკი მზისა სხივთა არღა უჩრდილებს. 

მწირი 

სუმბულო ტურფავ, მოიგონე მკაცრი ზამთარი, 

მისგან შენ ახლა იქნებოდი უწყალოდ მკვდარი; 

ნახე, რა ძალუძს შენთვის მზრუნველს კაცისა ხელსა, 

რომ მისი სუსხი ვერ შეგირყევს ვერც თუ ფურცელსა. 

სუმბული 

ჰე, მწირო, სოფლად ყოველსა აქვს ჟამი და ბოლო, 

მაგრამ ამას ვწუხ, რომ უჟამოდ მეღების ბოლო! 

ზამთრით ბუნება არა კვდება, — სევდით იმოსვის, 

რომ თავისს სატრფოს, გაზაფხულსა, განეშორების! 

და მყის ვითარის შვენებითა კვლავ შეიფურცვლის, 

ოდეს მერცხალნი ახარებენ მოსვლას საყვარლის! 

ახ, როდის ვნახო მეცა ველად ჩემი ბულბული, 

რომ განვიშალო კვლავ სიტურფით მისი სუმბული! 

მწირი 

მშვიდობით, წავალ, მეც მოვძებნი ჩემსა ყვავილსა; 

ისიც შენსავით განაშორეს სამშობლო ველსა! 

ვაი თუ მასაც უდროდ აჭკნობს უწყალო ხელი, 

და არღა მომხვდეს სუნი მისი, ჭირთ უკუმყრელი! 

1842 წ.