მუზამ ბოლომდე დამაღალატა:

ლექსები ვერც აქ მოვისახადე...

ოცდამესამეს ვიცვამ – პალატას,

ოცდამეორე სხვაგან გამხადეს.

გაბორჯღილი ვარ ჯვარზე იმ ბორჯით...

ვერ გარდმომხსნიან თვით სატანებიც.

არა უშავს რა: თუკი კიბო მჭირს...

ლუდსაც ხომ უნდა – მისატანები.

უკვე ბედთანაც აღარ ვნიძლაობ,

სიკვდილს სიფათში ვენაფაზები

და ყელში ლექსად ამომდის ძმაო,

ამ წუთისოფლის მეტასტაზები.