რამ გაყო ხელი ფეხისაგან,

რას ვარგიან უერთმანეთოდ,

სახელიც ხომ საერთო აქვთ – კიდურები,

ან: ხელ-ფეხი – უფრო მარტივად.

ალიყური თუ გტკიცა ვინმემ,

იცოდე, ხელი არ შეუბრუნო,

მეორე ლოყა მიუშვირეო...

პანღურზე ნათქვამი არაფერია,

მაგრამ ნამდვილად იგულისხმება,

მავანმა ჭიტლაყი თუ გკრა, კი ნუ

მოინდომებ ანგარიშის დაბრუნებას,

მეორე დუნდულა მიაგებეო...

მაგრამ ასე ვინღა იქცევა,

და იყო დრო,

ხელი გაერტყა კი არა და,

ხელთათმანიც რომ ესროლა ერთს მეორისთვის,

ის ხელთათმანი სასიკვდილო ტყვიად გულში

უბრუნდებოდა...

და იყო: წერდა ხელი ლექსებს,

მერე იგივე ხელი ხელთათმანს ისროდა და

დასაწერ ლამაზ, ბრძნულ სტრიქონებს ღუპავდა და

თავს იღუპავდა...

მერე ეს დროც გადაშენდა,

თუმც გონებიდან რა ამოშლის

სროლის ასეთ რიტუალს და

აი, აგერ,

უბედური ქვეყნის ერთმა უჩინარმა ჟურნალისტმა

ჩემებურად ვისროლე ერთხელ...

ჰო, რამ გაყო ხელი და ფეხი,

განა რამე სხვაობაა

ხელთათმანსა და ფეხსაცმელს შორის?

და აჰა, ესეც ჩემი დუელი:

ეი, მისტერ ბუშ,

ახლა უკვე ჯერი თქვენზეა,

შეგიძლიათ დამიმიზნოთ

თქვენი ქვეყნის უკლებლივ ყველა ზარბაზანი,

შეგიძლიათ მომაჭრათ ფეხი,

შეგიძლიათ გამაქროთ, მაგრამ

იცოდეთ, რომ

მე დავრჩები სამარადისოდ,

დავრჩები, ვითარც

XXI საუკუნის რომანტიკოსი პოეტი, ვითარც

XXI საუკუნის პუშკინი ან ლერმონტოვი,

მე, უბედური ერთი ქვეყნის უჩინარი ჟურნალისტი –

სახელად მუნთაზერ ალ ზაიდი,

რომელმაც აუგო ხელთუქმნელი ქანდაკება,

მართალია, არა მთლიანად საკუთარ თავს,

არამედ მხოლოდ თავის ფეხსაცმელს,

მაგრამ იცის დარწმუნებით, ვით პუშკინმა, რომ

ამ ხელთუქმნელი (თუ ფეხთუქმნელი?)

ქანდაკებისკენ ბილიკს ბალახი

არასოდეს,

არასოდეს არ მოედება!