მიამბობდა მოხუცი, ოხვრითა და ხველებით,

ჩიფჩიფებდა სიბერე, როგორც ღამე ველებში.

გარედ ქარი ხაოდა გამოუცნობ ბგერებით,

ტყის ხმაური ისმოდა ბუების სიმღერებში,

ეხლაც მათმა ძახილმა გორებს გადაუარა:

"თევდორეე... თევდორე... იპოვნეო თუ _ არა??!!"

და მოხუცმა მიამბო... ო, ბევრი რამ ძალიან,

ქაჯების მონატაცმა გოგომ, ოქროს თმიანმა,

სატრფოს დაშორებულმა, შხამი როგორ დალია,

როგორ გადაარჩინა ანგელოზმა ფრთიანმა.

ხმამ ქარის მონატაცმა თავზე გადაგვიარა:

"თევდორეე... თევდორე... იპოვნეო თუ არა???!!!"

კვლავ ვუსმენდი გულდაგულ, გარედ ღამე ზმუოდა,

ბაყაყების ყიყინი მოისმოდა შორიდან,

ციმციმებდა ვარსკვლავი, თითქოს რამეს სტყუოდა,

მთვარე იმზირებოდა აყუდებულ გორიდან,

მოხუცს ძილმა მოსტაცა, მოურჩენი იარა,

ბუები კვლავ სტიროდენ: "იპოვნეო თუ არა?.."