ცაზე ხოხობს გაუშლია ბუმბული,

დღე დააღრჩვეს ჭვარტლის-ფერი სუდარით,

მალე მტკვართან შეჩერდება მუდარით

ნაბიჯები ბარბაცა და ქურდული.

ეს გული კი უჭკნობი ვარდნარია,

ვინც მთვრალია, ჭარბი გრძნობა აღონებს,

სილამაზე ჩვენი ნაბოდვარია,

პოეტებო, ნეტავ, ვინ გაგვაგონებს.

მზე რომ ათბობს, სიყვარულის ბრალია,

შენს ფანჯარას ფარდა თუ აფარია,

რომ მოვიდე და მალულად გიმზირო,

რომ შენს ჩრდილთან ჩემი ბედი ვიტირო,

რომ გიამბო, რა სასტიკი ქარია...