ნეტავ ჩემთან რად არ გაჩნდი,

გენახე და ძილში თბილად დაგეხურე...

მე ავდექი პირველ თოვლზე განთიადში

და ვეძებდი შენს პატარა ნაფეხურებს.

დაეყარა სახლებზე და ვერის გზაზე

თოვლი, თეთრად დასახული,

ასე თეთრად, გულუბრყვილოდ ჰყვავის ასე

იმერეთში ტყემლის ხეზე გაზაფხული.

ჰყვავის ასე,

და განთიადს მიხალისებს

ეს ზამთარიც, დეკემბერში თოვლის ხვავი,

ის თბილისის ხეივნებში კიპარისებს

იმერულად გამოასხამს ტყემლის ყვავილს.

დგას ბუცები ვერის ბაღში, შემკრთალები,

ზედ თოვლია თუ ფრიალი ფაფანაკთა?!

ანდა იქნებ ავჭალიდან თეთრ კარვებით

ადგა ჯარი და თბილისში დაბანაკდა?!

რა თოვლია!

შენობებს და ბაღში ხარდანს

ფარავს, თეთრად დასახული...

ეს პირველი თოვაც ისე გამეხარდა,

როგორც გუშინ მიხაროდა გაზაფხული.

მიხარია,

ცხელ ზაფხულის დაბრუნებაც,

წვიმაც, ქარიც, უსაქმურად დანაბერი...

ბევრი კარგი რამ სცოდნია ამ ბუნებას,

მაგრამ, კარგო, შენისთანა არაფერი!