მთებო მინდია ლაღად გიშვიათ,

ჩემ სულში ცეცხლი მიტომ ეგზება;

არ მოვყოლილვარ ბილიკს იშვიათს,

ბედს მიბდობილი არც მელექსე ვარ.

არც სულის ჩემის მაკრთობს სიმწირე,

ვერც იმას ვითმენ რასაც ვითმენდი,

არ აჩოჩქოლდეთ ტუ გავიწირე,

ვაჟაის ბუხრის ცეცხლზე მივთბები...