წუხანდელი საუბარი მაგონდება,

დაგორდება თვალზე ცრემლის წვეთი;

სწუხან მთები, მწუხრის ჟამი აქ რომ დგება,

და გროვდება სევდა უფრო მეტი.

ვესიტყვები ჩვენი ჭალის ღამეს

და მე წუხილს ჩემსავ გულში ვჩქმალავ..

ვისეტყვები, არ მაქვს სითამამე,

რამე კიდევ მესაუბრე, ქალავ!