არც მინდა,

    ყველას მოვწონდე,

 არც მინდა,

    ყველას ვუყვარდე,

 საკმარისია - 

    ოცამდე,

 ან კიდევ -

    ოცდახუთამდე.

არ მინდა,

    ჩემი ტირაჟო

 აცილდეს

    ათი ათასებს,

 მაქებდნენ

    პალესტინაში,

 მაღიარებდნენ

    მალტაზე.

მე მირჩევნია,

    დიდგორის

 აღმართზე

    გავყვე მეგობარს

 და გზაზე

    ჩემი სტრიქონი

 შვილივით

    შემომეგებოს;

და შვილზე მეტად

    მომენდოს

 მიწის ყოველი მტკაველი...

 არ დაიჯერო,

    პოეტო,

 არ ითარგმნება

    ტკივილი.