ვიყიდი მობილურს, რომელმაც მისამართს დაადო ყადაღა,

ავკრიფავ ნომერს და ჩავმარცვლავ:

სადა ხარ? სადა ხარ? სადა ხარ?

ხმა მესმის: ამეწვა მარცხენა გული და მარჯვენა ლავიწი,

შენა ხარ, ნამდვილად შენა ხარ, 

ოღონდაც სადა ხარ, არ ვიცი.

აგორდა გორგალი ეჭვისა, რაკიღა თვალი თვალს მოშორდა,

და ფიქრი პატარა ბიჭივით გაშოლტა, მიშოლტა-მოშოლტა.

აგორდა, ცისფერი დამალა, მიმალა-მომალა, შენიღბა,

ცისფერი მწყურია მე შენი თვალები - და არა შენი ხმა.

აიჭრა კარტი და არ მყოფნის სიტყვები გამოსახატავად:

არ ვიცი, არ იცი, არ ვიცით:

სადა ხარ, სადა ვარ, სადა ვართ!

2001