დღეს, უსაშველო გათოვლებით აივსო ღამე...
დალმატინელის ლეკვებს ჰგვანან ქალაქში მთები.
გუშინ, ღმერთს ვთხოვდი, თავის ნიშნით გამოვეცვალე
და პატიებად ჩემი ცოდვების –
თეთრი იმედი დაეთრთვილა უღრუბლო ციდან.
გუშინ არ თოვდა...
უღიმღამო, უღრუბლო ღამით
აქამდე როდი მოუთოვია?!
(ცაზე ვარსკვლავთა არ იყო ტევა...)
დღეს კი...დღეს... ჩუმი ფანტელებით
ვიღაც სხვას ემცნო რომ – მიეტევა.
იქნებ და...იმ სხვას – ეს შენდობა,
ეს პატიება –
ღმერთისთვის სულაც არ უთხოვია.
მე კი, ცოდვებმა ვერ მიმატოვა.
უწინდელივით ჩემით ვირჩენ
ფიქრებს ვნებიანს.
ხის ტოტებიდან ჩამოვარდნილი თეთრი ნაღმები
ახლა,ფეხებთან მიფეთქდებიან.
ვერ შეწყდა თოვა ...
...დალმატინელის ლეკვებს ჰგვანან ქალაქში გზები.
დალმატინელის ლეკვებს ჰგვანან ქალაქში მთები.
გუშინ, ღმერთს ვთხოვდი, თავის ნიშნით გამოვეცვალე
და პატიებად ჩემი ცოდვების –
თეთრი იმედი დაეთრთვილა უღრუბლო ციდან.
გუშინ არ თოვდა...
უღიმღამო, უღრუბლო ღამით
აქამდე როდი მოუთოვია?!
(ცაზე ვარსკვლავთა არ იყო ტევა...)
დღეს კი...დღეს... ჩუმი ფანტელებით
ვიღაც სხვას ემცნო რომ – მიეტევა.
იქნებ და...იმ სხვას – ეს შენდობა,
ეს პატიება –
ღმერთისთვის სულაც არ უთხოვია.
მე კი, ცოდვებმა ვერ მიმატოვა.
უწინდელივით ჩემით ვირჩენ
ფიქრებს ვნებიანს.
ხის ტოტებიდან ჩამოვარდნილი თეთრი ნაღმები
ახლა,ფეხებთან მიფეთქდებიან.
ვერ შეწყდა თოვა ...
...დალმატინელის ლეკვებს ჰგვანან ქალაქში გზები.