გაზაფხულის მთვარე გამოიჭვრეტს ღრუბლით,

სუნთქავს ბაღის ფერი ვაშლით და ალუბლით,

კოცნით გეტმასნება იდუმალი ვნება,

ნუთუ სულ არ დარდობ?

სულ არ გენაღვლება?

ვარდის ნატვრით შლეგი მაფშალია გოდებს,

გუბურაში ცრემლი ჩასწანწკარებს ლოდებს,

შენ კი დალალები მკერდზე ჩამოგცვივა…

ნუთუ არ იღლები?

ნუთუ არა გტკივა?

В дымке-невидимке

В дымке-невидимке Выплыл месяц вешний,

Цвет садовый дышит Яблонью, черешней.

Так и льнет, целуя Тайно и нескромно.

И тебе не грустно?

И тебе не томно?

Истерзался песней Соловей без розы.

Плачет старый камень, В пруд роняя слезы.

Уронила косы Голова невольно.

И тебе не томно?

И тебе не больно?