მოველ, მოგახარო რათა – გაიფანტა ღამის ბინდი

და მზის ცხელი ათინათი ხის ფოთლებზედ აბირბილდა.

გითხრა, რომ ტყე აგუგუნდა, აშრიალდა ყველა ტოტით,

ყველა ჩიტით შეფათქუნდა, სავსე გაზაფხულის შფოთით.

გითხრა, რომ მეც, როგორც გუშინ, შენთან მოველ იმავ გზნებით

და წყურვილი ღვივის გულში – გემსახურო თავდადებით.

რომ უცნობი აღტაცება მეუფლება ნება-ნება

და, ჯერაც რომ არ შობილა, ის სიმღერა მემღერება.

Я пришел к тебе с приветом, Рассказать, что солнце встало,

Что оно горячим светом По листам затрепетало;

Рассказать, что лес проснулся, Весь проснулся, веткой каждой,

Каждой птицей встрепенулся И весенней полон жаждой;

Рассказать, что с той же страстью, Как вчера, пришел я снова,

Что душа все так же счастью И тебе служить готова;

Рассказать, что отовсюду На меня весельем веет,

Что не знаю сам, что буду Петь, — но только песня зреет.

1843