შაფირონებს ატარებს

ჩემი თეთრი საცოლო.

აღტავებით მადარებს

ამაყ კონკვისტადორებს,

ტრფობა როკ დავაცალო.

ნაზი როგორც მარაო,

ნაზი როგორც პეპელა,

ხშირად ამბობს – არაო,

ნეტა მანეტარაო,

თეთრად და უვნებელათ

ნორჩ ქალბატონს სწყურია

ჩემთან გასეირნება,

ვით მამიას გურია,

იგი უცცნაურია - 

დავდივართ ჯეირნებათ.

ჰყავს კოლიბრი, ფინიალ,

თუთუყუში ხნიერი;

ფრინველს დაუჟინია,

რომ მე მიყვარს კინია- 

ვიღაცა მშვენიერი.

შატრფო არ ჩამიკონებს,

მაგრამ ცეცხლი მედება.

ჩემი ლექსის სტრიქონებს

იგი ახლა იგონებს - 

და მეც მეიმედება.

კანკალებენ ჩადრებით

შეღამების ფერები;

მისთვის კოცნის კადრები,

და ჩვენც მოგვენატრება 

თეთრი ჯვარისწერები.