სულს არყის ჭიქით წავლეკავთ,
არად დაგიდევთ სიფხიზლეს,
მკვდრეთით აღვდგებით, ფანჯარას
ისევ გავუღებთ დილის მზეს.
ვიღაცა ვენას გადიხსნის,
ვინ ტყვიას შუბზე იმიზნებს,
ვიღაცა საფლავს გვიმზადებს
მკვლელი ვერ ამჩნევს სისხლით ძმებს.
ვიღაც კუბოსაც გვაზომებს,
მერე ანდერძსაც აგვიგებს,
რომ წმინდანებად შეგვრაცხოს,
ჯერ გოლგოთაზე წაგვიღებს.
ძმისმკვლელია თუ მგოსანი,
გააცილებენ ოსანით.
წამალს ვერ ჰპოვებს ტვირთმძიმე,
სულიც მძიმდება, არ დაცხრა,
ნერვებს, სივრცეში მიჯაჭვულს _
_ არ შეუძლია თავდახსნა.
ძმობილნო, სულისმიერნო,
ვნანობ და სიტყვებს ვიმშვილდებ,
ალბათ, ზეცაშიც უქმეა,
ალბთ, შორსაა სიმშვიდე!