"სოხუმში მოსალოდნელია წვიმა"...

გურამ ოდიშარია

სოხუმში დიდხანს იწვიმებს, გურამ,

ცოდვის ღრუბლებმა ასე იციან.

ის პალმა-ქალი და გედი-სურა

თვალმა სარჩევშიც ვერ მოიძია.

ალბათ, ხმებიან დაჭრილი ხენი -

ვეღარ არწევენ მთვარეს - სნებიანს;

იასამნებიც, თავშეუხვევნი,

დამშრალ მტევნებით ცას აშრებიან.

გახსოვს, ბოლო დღე: პარკინსონიან

ზღვას რომ კანკალით მიჰყავდა ბავშვი

და მონაზონმა კიპარისმა - ძველ

ხელთათმანივით წაიძრო შაშვი.

ნაღმის ქოლგები თუ გახსოვს... ის ცა

კვლავ სიზმარ-სიზმარ დამაქვს ბეჭებით...

და მენანება სხვის თითზე რიწა -

გაწბილებული სასძლო ბეჭედი.

და მენანება ის კოინდარი,

ის აკლასხანი, მყნობა ის ხამი,

და რიჟრაჟივით ჟრჟოლვა კოდორი -

კალმახები რომ სხია სისხამი.

იქ, ალბათ, ისევ წვიმს და ქარია,

უხსენოდ ჭკნება კვირტი და კერტი;

ასე გაუშრა ძუძუ მარიამს,

ოდეს კალთიდან გადმოსვა... ღმერთი.

შრება: კალამსაც ვერ გააქვს პწკარი,

ვით გუთნეული - დაღლილ წეროებს.

გაგრის პანაშვიდს ვერ დავესწარი...

გასასვენები მყავდა მეორე.

დავჩერებივარ სტრიქონს ნაკიანს -

თითს რომ აყოლებს ნოსტრადამუსი...

შენს წიგნს წერტილი აღარ აკლია,

მაგრამ... სამძიმრის ცრემლი დავუსვი.