არც რა უფსკრულთა თავსა ბნელის შიში არსებობს,

წყალთა დაშრობაც ხმელსა ზედა – არც რა ერთიან...

ვწევარ დაღლილი სვრელის თავში და ჩემს გარშემო

ბინდში თანდათან შემავალი იმერეთია.

რა, რა შევძელი დღეს ისეთი, სათქმელად ღირდეს,

ჩემი წუხილით ვისთან ახლოს, ვისთან შორსა ვარ;

თავს წამართმევდეს წუთიერი წათვლემა ვიდრე,

მსურს, ერთხელ კიდევ გადავავლო თვალი ორშაბათს:

წარბთან მარჯვენა მიტანილმა გავხედე ამინდს,

როცა ფრთოსნების ჟრიამული ტყიდან მოისმა;

და განთიადი – მტრედისფერი და მჩატე ჟამი,

ათქვირებული ნაყოფივით ცამ გამოისხა.

მომესალმა დილის ქარი...ფიფქების ჭორფლით,

ქქარის სინაზის ავხსენ ქარაგმა;

და საღამომდე, წვეთწვეთობით დაღვრილი ოფლით,

ენის უთქმელად – გული ჩემი გელაპარაკა.

მიწყნარებული შეღამება კედლებს იშენებს,

იგრძნო ბალახმაც ეს–ის არის ცვრების საყურე;

ვიდრემდის ციდან შენის ნებით ხელს შემიშვებენ,

ინებე ჩემი ერთგულება და მიმსახურე.