უსაზღვროებას თავის შიში აქვს,

თავის ყინვა და თავის ცხელება;

მაჯაზე ხელი არ შემიშვია

თავთან ვუჯექი ამ გათენებას.

მაინც რა ხდება, რატომ არ ვიცით,

რა დროს გვემსხვრევა ტანზე ბეგთარი;

ამ წუთებს ახლა ისე განვიცდი,

როგორც რო დანის პირზე შემდგარი.

ფიქრის თანხლებით მთა–მთა რონება,

დღეში, ღამეში ასე ჩარჩენა;

რა შეუძლია ახსნას გონებამ

როგორც სამყაროს გამოსარჩლებამ.

ეს სათნოება მთვარის სახიდან,

ღმერთო ასეთ დროს როგორ ისესხე;

ჩემს უნებურად ფარ–ხმალს დავყრი და

მონობის უღელს ვიდგამ კისერზე.

ჩათვლემილია ირგვლივ მიდამო,

ნისლში ფეხდაფეხ შედის ლიანთხა;

ციდან რო აზრი ჩამოიტანო,

მიწიდან უნდა კიბე მიადგა.

რაღა მეკუთვნის "მე"–ს ნაწილიდან,

შენ რომ გეკუთვნი თითქმის სრულიად;

ხელზე ჩიტივით მიზის სხივი და

სხივსაც დამფრთხალი ჩიტის გული აქვს.

მზე – საკუთარი ცეცხლით დამწვარი

და ვარსკვლავები – ცეხლის მტევნები;

ცასაც ამიტომ დაკრავს ნაცარის

ფერი – ზოგადი თვალის შევლებით.

არც დასაწყისი, არც დასასრული,

დასაბამიდან ასე ულევი,

სამყარო – "ძე"–ზე უფრო "ასული",–

მაშასადამე მდედრი ბუნებით.

საამბორებლად ხელი მიბოძე, – 

მგონია ბაგით სხივებს ვეხები;

შიშსა და ტკივილს ვარქმევ სიცოცხლეს,

მოზელილს ცრემლის მლაშე შხეფებით.

ქუდებს იხდიან უკვე რკოები

და შემოდგომას სალამს აძლევენ;

მე ამ დღეს შენი უმანკოების

გამო თამამად დავენაძლევე.