დაღამდა შუშაბანდები და ჯანღიანი მთები

სიზმარში ჩაიზირება და ეკარგება თვალებს;

შემოიბურა, ესაა, ღრუბლის ჭვარტლიან თმებით

ხალმიდან ამოყვანილი – ხელზე დასმული მთვარე.

თეთრ შენობაში ლურჯი ტბა მოჰგავს ჩარჩოში ჩასმულს,

ჭალებში შემორჩენილა გალენჩებული ჩალა;

ახალი თოვლი ამშვენებს მწვერვალებს ცამდე ასულს

და მარგილებზე ჩამოცმულ ფაფახებივით ჩანან.

ძირს, ღარტაფებში – სუბნელე – ტყისა და ღამის ჯამი,

ლანდი მოძრავი ფოთლების მიემატება წყვდიადს;

და სათქმელს მუნჯი ხეობა და თავის გულის ამინდს

მეტყველ ჩანჩქერებს აბარებს და მთებთან ასე მიაქვს.

ცურავენ თეთრი სახლები და აივნები თეთრი,

როგორც უფარფლო თევზები, მინდობილები ჩქერებს;

და დაკეტილი ფანჯრები, სანთლების შუქით მკვეთრით,

წყვდიადში სოფლის სიცოცხლეს და არსებობას წერენ.

მოულოდნელად დამფრთხალი წამოიყმუვლებს ძაღლი,

თითქოსდა დამღლელ დუმილში წამოაგონდა რამე;

ცხენის ჭიხვინიც გაისმის და ცხენის ფეხის დამღით

ამდგარი მტვერი ეყრება ტანზე გალურსულ ღამეს.

და მაინც შორი ქედებით დამძიმებულა თვალი,

ქარებს უსმენენ სახლები და სიზმრის ბოლო წამებს;

ცდილობს და ჯერ ვერ ახერხებს, ბნელს დააჩნიოს ბზარი,

მჭვარტლში დამბალი ღრუბლებით ამოჟონილი მთვარე.