ყოველ საგანთა დასაბამს

შვენის მუსიკა თავისი:

აგვიხსნის ქარი – ქარსაფარი

ტყეს რო ატოკებს – აგვიხსნის.

მეზღვაურული ბარბაცით

ჩრდილებს იმდიდრებს ხეები;

აზრის მოკრებას არ გვაცლის

სიზმრული სამოთხეები:

გამდგარა "გამა–მორჩილი"

"გამა–ბატონის" მსახურად;

გაუვარდება ქორს ჩრდილი

და ქარს ქუდივით ახურავს.

"საგნადქცეული ხმაურით,

ახმაურებულ საგნებით" –

ჩურჩულებს, ტყეს რომ ჩაუვლი –

"თავს ბრმა თვალებით აგნებდა".

"ორი" ვიყავით აქამდე,

ახლა "მესამეც" გამოჩნდა,

და ბრძოლას ვეღარ ვამთავრებ

სიტყვასთან საჯილდაოსთან.

იმედს დავეძებ ჩემშივე,

შენც რომ გერგოს და იხარო;

ხანდახან რიჟრაჟს შევჩივლებ,

თვალწინ რომ ხათრად ღიმღამობს.

უმწიფარობის ქაოსურ

გადამწიფებას ვეჩვევი

და ჩვენს სახელზე ამოსულ

ყვავილებს ვკრიფავ შერჩევით.