და ტოკავს ახლაც ლერწამი ტბორთან –

მესალამურე პატარა მწყემსი;

ზამთარი მიდის და თითქოს მოთბა 

და თითქოს უფრო გნებდება ლექსიც.

ხე–კვიპაროსი – წინარე კაცი,

ქალი–ლატოსი – ისიც ასევე;

"მე ვინ ვიყავი?! – იკითხავს ანწლი

და მოკრძალებით თავს შეგახსენებს.

ფიქრი ძახველზე და ფიქრი ბზეზე,

ფერაფერაზე – ფერში ნაზავზე,

ჯერ თითო–თითოდ ალაგებ ხელზე

და მერე თვალში ერთად ათავსებ.

იღვრება ციდან ფერადი სითხე,

სითხიდან – შუქი, შუქიდან – ჩრდილი,

ჯერ თითო–თითოდ ასხლტება სიმზე,

ჯამდება მერე და ერთად ტირის.

და შედის ჩქამი, ჩქამი და ბგერა

სიტყვაში – როგორც საკუთარ სახლში;

შორს – წყალში ახლაც კანკალებს თხმელა –

დედინაცვლისგან დასჯილი ბავშვი.

ხე–კვიპაროსი – წინარე კაცი,

ქალი–ლოტოსი–ისიც ასევე;

"მე ვინ ვიყავი?!" – კვლავ გკითხავს ანწლი

და მოკრძალებით თავს შეგახსენებს.