ვნახე ჭაბუკი უმწეოდ

მინდორში ეგდო, ჰკვდებოდა:

მტრის ხმალს გაეპო გულ-მკერდი,

წყეულს არ შეჰბრალებოდა.

გმირს წართმევოდა ძალ-ღონე,

ფარ-ხმალი ოხრად რჩებოდა,

სისხლი მოჰქუხდა ჩანჩქერად,

გარს მორევ-გუბედ დგებოდა.

ბუნება ჰგლოვდა ვაჟკაცსა,

ჯანღ-ნისლით იბურებოდა,

მზე შავს პირ-ბადეს იხვევდა,

ზეცა ცრემლებად დნებოდა...

თმა ასწეწოდა მშვენიერს,

ოფლი ცვარ-ცვარად სდიოდა,

ბაგე უთრთოდა, ლომ-გმირის

ენას ვეღარას სჩიოდა...

ხან შესწყვეტავდა კვნესასა,

ხან მწარედ აღშფოთდებოდა,

ხან მიჰბნედავდა თვალებსა,

ხან გიჟებრ იხედებოდა,

ვინ იცის, ვის ლანდს ჰხედავდა

ვისის ალერსის ჩვეული,

აქ უპატრონოდ მდებარე,

გულზე სისხლ-გადანთხეული...

ვის ნარნარ სიტყვებს ისმენდა;

ვინ ეჭდობოდა ყელით ყელს

და ტრფობით უედემებდა

ამ ჯოჯოხეთურს სარეცელს...

ცოცხალმა შურით დავხედე

მომაკვდავს, ჩემს წინ მდებარეს,

შევნატრე, ცრემლი შევურთე

სისხლს, მისგან გადმომჩქეფარეს...

მერე რა მშურდა საწყლისა,

მისი რა მენატრებოდა?

_ მე მკლავდა მოყვრის მახვილი,

ის კი _ მტრის ხმალით ჰკვდებოდა...