ბნელოდა. თუმცა უჩინარს ცაზე

უკვე ჩნდებოდა რძისფერი ბზარი,

ხოლო იმ ბზარში,

როგორც ხაფანგში,

ღრუბლები დონდლო კიდურებს ყოფდნენ.

ეს კი ნიშნავდა, რომ თენდებოდა,

რომ ერთხელ კიდევ ტოვებდა ღამე

მხოლოდ თავისთვის შექმნილ ასპარეზს

და მე ვიფიქრე, რომ უსათუოდ

გაგაგონებდი ჩემს ხმას და სათქმელს,

თუკი ახლავე მივატოვებდი

ამ ერთფეროვან და მძიმე კედლებს.

მე ალალბედზე გავყევი ქუჩებს.

ჯერ კიდევ ეპყრა ქუჩები ღამეს.

მაგრამ მომავალ მზეს და სინათლეს

მისი სხეული გაეხრწნა უკვე.

და იშლებოდა ღამის სხეული

და ნაწილ–ნაწილ ეკიდა ხეებს,

როგორც ვეშაპის აქნილი მძორი,

ხოლო იმ მძორის პირქუში ჩრდილი

ქუჩებში იდგა,

ვით სისხლის გუბე.

მე მივდიოდი და დილის ნესტი

სველი ხელებით მისრესდა სახეს

და ამის გამო ჩემი ფიქრები

ადგილს უთმობდნენ სიცარიელეს.

და გრძნობისაგან მთლად განტვირთული,

უკვე გავცილდი ქალაქის კედლებს,

უკვე ცაც ჩანდა და რომელიღაც

თეთრი მწვერვალიც, ხოლო მის თავზე

ღრუბლების ჯოგი, ჩემს დასანახად,

ათასნაირად იცვლიდა სახეს.

მეც მივდიოდი,

როგორც ღრუბელი,

თავისუფალი და ცარიელი.

ან უფრო სწორად, ჩემი ფიტული

სადღაც მიჰქონდათ უჩინარ ძალებს.

და შემეშინდა, რადგან ვიგრძენი,

რომ ამ უაზრო სვლის საფასურად

ვკარგავდი ვნებით შემკრთალ ღამეებს

და ჩემს სარკმლიდან დანახულ მთვარეს.

ვკარგავდი ძებნის და მოლოდინის

და განშორების მტანჯველ უფლებებს

და ჭრილობასაც, რომელიც დღემდე

მინათებს სულის იდუმალ კიბეს.

მე მოვტრიალდი და ხეებს შორის

თვალი წააწყდა ქალაქის კედელს,

ხოლო ქარხნების ჯიუტი კვამლი

კვლავ უსასრულოდ ილტვოდა ცისკენ.

1967წ