ჩემი აივნის ქვის მოაჯირზე 

გადაწოლილა ტოტი სუროსი,

მწვანე გველივით.

ხოლო ქვესკნელის სახურავივით,

ზღვა ბრწყინავს მზეზე.

მე კი ოთახში უძრავად ვდგავარ,

ვით მეძებარი ძაღლი მინდორში:

თითქოს მომესმა, ან დავინახე,

ანდა ვიგრძენი რაღაც ნაცნობი...

მთვრალი, ჯიუტი და ბრაზიანი –

ირგვლივ ზუზუნით მივლის ფუტკარი

და დრო და სივრცე ჩემი კუთვნილი,

თანდათან მიწოვს როგორც ჭაობი.

1968წ