დღისით არაბი უკურნავმა დასწვა წყურვილმა,

აქლემის ყელზე დაკიდულა ზარის წკარუნი,

კუზნი მაღალნი აზიდულან და აწურვილან,

ზარის წკარუნი სულს ეღვრება - ცხელი წყარონი.

არსად იმედი... ამომშრალთა თვალთა წვალება

და უდაბნოში გათანგული გველი ისვენებს

და ირგვლივ ქვიშა, როგორც მიწის გარდაცვალება

და სადღაც მიწა, მცენარენი - მიწის სისველე.

მიდის არაბი... ბოლოს ქვიშას ბინდი ეცემა,

მერე არაბიც დაეცემა ქვიშას ბინდივით,

დაეცემა და დაქანცული ძილს მიეცემა,

აქლემის კუზნი - წაქცეული პირამიდები...

დაღლილ თვალებში დაიბუდა უცხო სიზმარმა;

ეზმანა მთები და მდინარე ღუის ლომივით

და მერე ბარად ჩამოვარდა და გაიზმორა,

გაექცა ველებს ლომის ბრდღვნინვით და ნახტომებით.

გათენდა ბოლოს... გაიღვიძა მზემ უწინარეს,

ლომი ღუოდა კაცის ძვლებზე, როგორც მდინარე...

1957