ობელისკს, თეთრი მხრიდან მოტანილს,

ჩვენ შევცქეროდით ძახილით: დაგმეთ

ეჩვენებოდათ ქვის თლილი ტანი

ყველასთვის უცხო და ბნელ ქარაგმად.

წყალი შავია, როგორც მელანი,

შავ წყალზე ყალყზე შედგა მერანი

და სასაფლაოს მხრიდან ძერა

თავს დასტრიალებს, ვით ბედისწერა.