ვარსკვლავების თოვლი ცას შელეკია. 

მესმის რულში,როგორც ყრუ ელეგია, 

მატარებლის დამღალველი ხმაური, 

რაღაც მღვრიე, რაღაც არ-აქაური. 

მე ვიგონებ ატმებზე მთვარის ჩრდილებს, 

იმ ატმებს გაუმარჯოს, იმ ატმის ყვავილებს! 

ყველაფერი სიზმარივით გათავდა, 

რასაც გული სიყრმით დაიხატავდა. 

მესმის რულში, ერთხელ გაიბზარა რა, 

მატარებლის: რა-რა-რა-რა, რა-რა-რა. 

არა - არას, მე მისმენდი მხოლოდ ჰო-ს, 

მე ვიგონებ ატმებზე მთვარის ჩრდილებს, 

იმ ატმებს გაუმარჯოს, იმ ატმის ყვავილებს! 

სარკმელიდან - მთების უბეში ნიავს 

არვინ იტყვის: იყავ, ნუ გეშინია! 

იყო ღამე, იყო უდაბნოეთი, 

ოდეს მშვიდი და უცნობი პოეტი 

თვითეულ ჩრდილს შევხაროდი, თითო რტოს, 

და ვიგონებ ატმებზე მთვარის ჩრდილებს, 

იმ ატმებს გაუმარჯოს იმ ატმის ყვავილებს!