ის, მისი დღე და წუთისოფელი,

როცა სწყუროდა, სულ ღვინოს სვამდა,

იდგა ბუხართან ხელადა სველი

და უღვიძებდა ბაბუას მადას.

ენამზიანი და ზამთრის გულში

ტკბილი ქართულით მოლაპარაკე,

ჰყვებოდა მშვიდად ბუხრის გუგუნში

საბა-სულხანის იგავ-არაკებს.

არ იშორებდა წელზე სატევარს,

ბატონკაცური შვენოდა წვერი,

უყვარდა ლხინში ღამის გათევა -

მოგონებები ძველთაგან-ძველი.

უყვარდა მოხუცს ხმალამოწვდილი

ქართველის ეშხი და სილამაზე,

უყვარდა შვილი და შვილიშვილიც,

ამღერებული არწივის ხმაზე.

1938