იას, ბნელს ხევში მოსულსა

დიდი ჭანდრები ჰფარავდა,

ეწადა დიდხანს სიცოცხლე,

წადილს აღარა ჰმალავდა:

ინაბებოდა, ჰკრთებოდა,

მზის სხივს ელოდა მაღლითა;

შეჰფოფინებდა სამყაროს

გაშტერებულის თვალითა.

მზის სხივი აკლდა, ელოდა,

მზე აღარ ამოდიოდა,

ჩიქილად მისი სხივები

თავზე არ ეფინებოდა.

ამოიკვნესა ჩაგრულმა,

გულ-მოკლულს ეტირნებოდა.

მზე ვეღარ აწვდენს სხივებსა

ბნელის ჯურღმულის წყვდიადსა,

ვერ უმთელებდა წყლულს გულსა

ფერ-გახუნებულს იასა.

ია სჭკნებოდა, კვდებოდა,

მიწასვე ებარებოდა.

გაღმა-კი ყვავილთა გუნდი

სამოთხეს ედარებოდა;

მზე უხვად ნათელსა ჰფენდა,

ჯავრი არ ეკარებოდა,

იას სიკვდილი ამ დროსა

მით უფრო ემწარებოდა:

ჰხედავს, რომ სხვანი ლხინობენ,

მას მიწა ეფარებოდა.

1895 წ.