სიტყვა გადვაგდე ერშია,

სიტყვა, რა სიტყვა? - ეული,

ტანჯულის გულის ნაცრემლი,

ჯავრით ნაკვები, სნეული,

გულ-გაგმირული, ბეჩავი,

თავს მანდილ-ჩამოხეული!

ასე წვა-დაგვით გაზდილმა,

რას ვიფიქრებდი, იხარა...

წვერს მარგალიტი მოისხა,

ტანი ზურმუხტით იფარა:

მთელს ქვეყანაზე სხივსა ჰფენს,

როგორც ცამ გამოიდარა.

დაბძანდა ოქროს ტახტზედა,

ვით მეფე, ქვეყნის მპყრობელი:

ისაა ქვეყნის ნუგეში,

იმას შეჰხარის სოფელი;

მე ჩემთვის ჩუმად ვიცინი,

მისი კეთილის-მყოფელი.

ვიცინი... იმას, ქვეყანას,

ან რა საქმე აქვს ჩემთანა?

მიხარის, ჩემმა გაზდილმა

რომ ბინა ჰპოვა ერთანა, -

ერთმა საწყალმა სიტყვამა,

ბოროტ კაცთაგან წყეულმა,

ბეჩავმა, ცრემლით ნაბანმა,

თავს მანდილ-ჩამოხეულმა...

1894 წ.