ბრილი...

ბროლი დატბორილი,

უშრეტელი ვერცხლის წყარო,

წმინდა, როგორც ხალხის გული,

სადღაც ქართლში მოცინცხალობს,

შიგ ცის კალთა თუ ჩაირხა,

მოსჩქეფს,

მოშხეფს უთავებლად...

შესვი

პეშვი,

უკვდავი ხარ,

რაღად გინდა უკვდავება?!

ერთს ვინდომებ:

ვით მინდორ-ველს

ესხურება ბროლის ცვარი,

ყოფილიყოს ჩემი სიტყვაც

ხალხის გულზე გადამწვდარი.

და ვით ხალხი ―

ბროლის წყარომ,

ისე ხალხმა შეიწყნაროს!

*

წყაროსავით მეც მყოლოდეს

ბევრი, ბევრი მეგობარი,

რომ მასავით ვატრიალო

ლექს-წისქვილის მე ბორბალი...

და რომ ყველას, ყველას გული

იყოს წმინდა, როგორც არი

ოქროს ცვარი...

*

ნეტამც ნატვრა ამისრულდეს,

სანატრელი, მე რომ მინდა,

ამოდუღდეს წყაროები,

წკრიალა და გემოწმინდა.

ჩუხჩუხებდნენ კაშკაშებდნენ

თვით სამშობლოს გარისგარად,

ჩქარა,

ჩქარა!

*

ბრილი...

ბროლი თუ ჩაირხა,

მოსჩქეფს,

მოშხეფს უთავებლად…

შესვი

პეშვი,

უკვდავი ხარ,

რაღად გინდა უკვდავება!