მეჩვენებიან მე პოეტები,

ვინც საქართველოს ხმით შეაბერდა.

ზოგი მღეროდა ბულბულის ბაღში,

სხვა უნაგირის ტახტაზე სწერდა.

მღეროდნენ, როგორც დიდი წვიმები

და ფრინველები ათასხმიანი,

გადაჭიმული ჰქონდათ სიმები

და არ იცოდნენ ლექსის ხრიალი.

ხმალმა, ხანძარმა,

კალიამ, ჭირმა

მათი სიმღერა ვერ შაანელა, ―

შოთა,

ბესიკი,

გურამიშვილი,

ჯიხვტყავიანი ვაჟა-ფშაველა!

მორწყეს სამშობლო ლექსის მდინარით

და ენაზედაც ოფლი სდენიათ,

იყურებიან სახემბრწყინავნი,

შუბლზე ნათელი შეუფენიათ.

მაინც ჟივიან დედამიწიდან,

არ გათავდება მათი ნუგეში

და სამუდამოდ ჩაბუდრებულან

სიმებისაგან დაწნულ ბუდეში...