შალვა აფხაიძეს

სულ ოთხნი იყვნენ... სახედინჯები,

ქაფიან ჩქერში ზვირთის მჩეხელი....

სულ იყვნენ ოთხნი... იაფინჯები,

ნიგვზის ფოთლები, სველი ფეხები...

 

მოჰყავდათ ტივი ტურფად შეკრული,

ვით კიდობანი ნესტანჯარისა;

ნაციხარები ჩანდა ბედკრული,

ლურჯი ყანები... ტყე ფიჭვნარისა...

 

წინ ეგდო მტკვარი და კლდე შვეული,

ცხვრის ფარასავით რიყე ეყარა;

მოჰყავდათ ტივი მთას აშვებული,

თითქოს მოჰყავდათ ბრძნულად ქვეყანა.

 

გამოიარეს ვიწრო ალაგი 

და ფაფასავით სქელი მორევი,

შორს დაინახეს დიდი ქალაქი,

აშენებული ნაძვის მორებით.

 

და გაუღიმეს ერთიმეორეს...

და როცა ტალღამ დაჰკრა  ყვირილით, -

მეტივეები ჰგავდნენ მეომრებს,

ტალღას აპობდნენ ორთაყვირებით.

 

მოსაღამურდა.

ხვადი მგლები დასხდნენ შავადა,

ლუკმას ხლეჩავენ დამკლავებითა;

ღვინიან ჯამში

ნარგიზივით მთვარე ჩავარდა,

ივსება მტკვარი ვარსკვლავებითა...

 

1927