მაგონდება ჩუქურთმაში ყვავილი,

ტაძარზედ რომ არი გამოყვანილი,

 

მაგონდება მე ქართლის მწვერვალები,

მაგონდება შენი წყნარი თვალები,

 

შენი სახე მომთვარული და ნაზი,

შენი შუბლი იალბუზზედ ლამაზი.

შენი შუქით ჩემი გული დამზევდა,

შენ დამხურე მაისის ცა თავზედა!

 

და მსურს დავრჩეთ, რა დროსაც არ გავივლით,

როგორც ჩარჩა ჩუქურთმაში ყვავილი...

 

ქვაზედ ჰყვავის და არ უდრკის განსაცდელს,

ათასს უძლო, კვლავ გაუძლებს ათას წელს...

1938