ნიკოლოზ ბარათაშვილს

ხან სუმბული მომტირალი და ჩუმი,

ხან უდაბნოს მონავარდე სამუმი;

ღრუბლიანში ელვა-ჭექის მთხრობელი,

ცივ ზამთარში გაზაფხულის მხმობელი,

ცივ გულებთან მოსაუბრე სხივებით -

წყნარ მთაწმინდის წყნარი საგალობელი...

აჩრდილების მეფე-მონა და შვილი -

საყვარელი ჩემი ბარათაშვილი, -

ვინც უდაბნოს მუდამ გულით ატარებს...

შენ ამბობდი მიქანცულის თვალებით...

ამ წყვდიადში მე სულს დავლევ წვალებით...

აჩრდილებო, დავიღალე თქვენ შორის -

აქ მთაწმიდას რაღა გამოადარებს!“

1916