ლურჯი თვალი, ლურჯი მზერა, შავშუბა და ისარა,

ვით აპრილი, ვით ყვავილი, შუქურა და ცისკარა,

როგორც ორი ლურჯი ტბა, ცისარტყელით ხეული,

შავ ლერწამთა ჭალაში ნაზად გამომწყვდეული.

 

შიგ ღალატიც არა სჩანს, იჭვიც არ იმალება,

შიგ იანი ჰკრთებიან და მთვარის ბრწყინვალება.

 

შიგან ერთად ცეკვავენ: ცეცხლი, ტალღა, მაისი.

შიგ სიკვდილთან სიცოცხლე მეფობს შენართაული.

- აჰჰა, ჩემი საუნჯე და ჩემი სამკაული:

თვალი ლურჯად ქებული, ლურჯად გამომზირალი,

ხან ვერცხლოვან ღიმილით, ხან ნისლივით მტირალი;

 

და მაგ თვალთა ციალით, მარად გავიმსჭვალები,

ცას ცისკარი ანათებს, ჩემს გულს - შენი თვალები.

 

წახველი...

და წახველი, დამიტოვე ნაღველი.

ცისკარი-ღა მშთენია, შენი გამომსახველი.

 

და გიგონებ, ვით მამულს მგზავრი უცხოეთიდან,

შენი შორი ნათელი სევდას ასხვანაირებს...

და შორეულ ქვითინით გიწყობ სულის შაირებს...

1917