აწ ენკენისთვეც არ შეგვიბრალებს,

გაგვიხუნდება სხივთა ჩანჩქერი,

ვეღარ ვიპოვი შენს ლამაზ თვალებს,

ფირუზებად რომ ახლა ჩამცქერის.

 

ხვალ ტყე გახდება ქარვით ნაფერი,

ცას გადეცლება იაგუნდები:

აღარ დამრჩება აღარაფერი -

უძვირფასესო! არ დაბრუნდები!..

 

შენი თვალები, - როგორც მტევანი,

შენი ტუჩები, - ვით საწნახელი -

გახდება ფერად ნაკლულევანი -

როგორც ამ სოფლად ჩემი სახელი...

 

დაჭრილ საღამოს დაჭრილ შვენებით,

ჩემი სიცოცხლის ერთი მკობელი -

ქარვის კუბოში გადესვენები.

ხელდაკრეფილი, ვით ღვთისმშობელი...

 

ნისლებს გაჰყვები რაღაც განგებით,

მე კი - სიმღერებს ამაოდ გითვლი;

გკოცნიან თეთრი ფარშევანგები

და შემოდგომის ჭლექი სიყვითლე!..

1917